Ne anlarsın seni sevmemden ? Seni düşünerek acı çekmemden ? Ben basit ve sıradanken, İçimdekini sunamazken, Otuz yıl bile fayda etmezken, Hissimi sana anlatmaya... Hiç değişmedim ben, Hep utangaç, Hep içine dönük, Hep körcesineydim. 18'inde olsan bile, Utanırdım sana hislerimde, Gözüne bakamaz, ağzımı açamazdım. Seni sevebilir ama sana söyleyemezdim. O kadar güzeldi ki sana bakabilmek, O kadar acıydı ki başkasıyla konuşman, O kadar çocuklaştırıcıydı ki tavrın, O kadar muhteşemdin ki sen... Sana hayranlığımdan, Ağzımdan tek kelime çıkmadı. Sana duyduğum ayrıcalığımdan, Ağzımdan tek aforizma varolamadı. Sevdim ama yoktun, İstedim ama seni kaçırmıştım. Şimdi seni düşünmek, Seni tanrıçalaştırıyor. Ve ben senin hayatımın tanrıçası olmasına isyan ediyorum. Çünkü seni seviyor ve sevmek istemiyorum. Çocuksun daha anlamayacaksın bunları. Ama büyüdüğünde, ne kadar çok sevildiğinin farkına varıp büyüyeceksin. O gün de aşktan vazgeçeceksin. Seni bu yüzden lanetliyorum aşkımla. Bir daha aşık ol...